Wielu starszych mieszkańców Torunia pamięta zapewne zdjęcia wykonane przez znanego fotografa Olgierda Gałdyńskiego przedstawiające defiladę Wojska Polskiego w Toruniu w dniu 6 marca 1945 roku. Na kilku z nich widać na trybunie honorowej polskiego generała. Dzięki pani Elżbiecie Goździewińskiej z Łodzi będzie można oglądać w Muzeum zdjęcia i dokumenty dotyczące losów „owego” generała, którym okazał się generał brygady Włodzimierz Nałęcz-Gembicki – ojciec pani Elżbiety. Wracając do tych zdjęć to przyjmował on wtedy defiladę 8 Dywizji Piechoty, która przybyła do Torunia z Warszawy, by następnie po podobnej defiladzie w Bydgoszczy udać się na front. Pan generał był z Toruniem związany również przed wojną, a konkretnie z Centrum Wyszkolenia Artylerii. Grób jego można bez trudu odnaleźć na Cmentarzu Garnizonowym w Toruniu.
Informacje dotyczące jego życia i służby wojskowej można odnaleźć w Wikipedii. Na podstawie otrzymanych od córki dokumentów oraz relacji ustnych można by spokojnie stworzyć piękną publikację o Włodzimierzu Nałęcz-Gembickim. Nie omieszkamy napisać o nim wkrótce szerzej na naszej stronie internetowej.
Włodzimierz urodził się w 1891 roku, był synem generała armii carskiej. Nauki pobierał najpierw w domu rodzinnym. Następnie był junkrem w Korpusie Kadetów w Kijowie. Pierwszy stopień podporucznika Gwardii zdobył z wyróżnieniem w słynnej Pawłowskiej Oficerskiej Szkole Wojskowej w Petersburgu. W 1914 wraz z Lejb-Gwardii Keksholmskim Pułkiem wyruszył z Warszawy na front w Prusach Wschodnich. Ranny w bitwie pod Tannenbergiem dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał do końca 1918. Do tworzących się jednostek artylerii Wojska Polskiego zgłosił się w marcu 1919 r. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W styczniu 1921 r. był pierwszym wykładowcą i Dyrektorem Nauk Szkoły Strzelania Artylerii w Toruniu. We Francji ukończył wyższe studia artyleryjskie. Był zastępcą dowódcy 10 pułku artylerii ciężkiej w Przemyślu. Od 1934 r. ponownie został Dyrektorem Nauk Szkoły Strzelania Artylerii w Toruniu. Po zakończeniu działań wojennych we wrześniu 1939 r. trafił do obozu internowania na Litwie. W okresie okupacji pracował w wielu zawodach.
We wrześniu 1944 zgłosił się do służby w Wojsku Polskim. 1 stycznia 1945 r. awansowany do stopnia generała brygady otrzymał stanowisko zastępcy dowódcy artylerii 2 Armii Wojska Polskiego. Był też krótki czas komendantem Oficerskiej Szkoły Artylerii w Chełmie, dowódcą Warszawskiego Okręgu Wojskowego oraz szefem Polskiej Misji Wojskowej w Moskwie. Zdegradowany, zdemobilizowany i przeniesiony w stan nieczynny podejmował się wielu dorywczych prac.
Ale o tym już szerzej napiszemy w naszym artykule na stronie internetowej Muzeum…
